Artık Kimi Sevsen Hep Yitik Bir Aşkı Anlatırsın..
JEHR
Artık Kimi Sevsen Hep Yitik Bir Aşkı Anlatırsın..
I.
gözlerinden çýkar o ayaðý kýrýk ceylan süzüþleri
bir þeyler söyle dudaðýnýn rengi çatlamasýn
ellerin titremesin o tetik gülüþün daðýlmasýn
öyle bir vur ki seni sana adýmlarýn kanamasýn…
tütünsüz kalmanýn güzelliðini bir forsadan dinlersin bazen
daðlarýn nabzýný patika ve kýr çiçeklerinden
ezan seslerinde unutulmuþ bir sessizlik gibi kalýrsýn
gün ýþýðýndan önce diline tenine kýrpýþan serpilen…
olimpos daðýndaki fakir tanrýlardan çalýp zenginliðini
sabýr ve kahýr eritirsin yamalý ceplerinde
sen mi sýzlayan bir tebessüm olursun fotoðraflarda
istanbul mu yoksulluðunun ressamý olur bilinmez
ýþýklar ve gemiler bir bir demir atarken gözlerine
kim puþt kim pezevenk bu caddelerde öyle kolay seçilmez…
aðlama gece gözlerini açar incitir seni kýrýlýrsýn
aðlama hüzünlü þarkýlar sesine iþler parçalanýrsýn
bir þiirin olmaz belki ellerine yazýlmýþ bir þarký
býrakýp gitsen de þimdi sen faili meçhul bir aþký
bulurlar seni vururlar yaralanýrsýn…
ayrýlýðýn vardiyasý olmaz kampanasý yok bu gidiþlerin
peronlar ayrýlýða kurulu saatli bir bomba
kendine kalsan bir kuru çay ýslak bir sigara edersin
artýk kimi sevsen sen þimdi yeniden kendine dönersin...
aztekliydin sen tanrýlarýn sofrasýnda demlenirdi kanýn
kervan sürgünüydün sen asurdan kayseri daðlarýna
manastýrlara kapatýlan solgun bir yüzdün
þehrazat masallarýnda esmer bir güzdün
doður doður diye altýn takardý boynuna mussolini
ve künyesi kalýrdý oðlunun koynunda yýllarca sakladýðýn…
artýk kimi sevsen sen hep yitik bir aþký anlatýrsýn...
II.
þimdi kime yüreðimi versem hep kayýp bir aþký anlatýrým
zulamda salaþ meyhanelerde çýldýran þairlerin kangren þiirleri
göðsümde çarþýda vurulup düþtüðüm bir yaranýn ikindisi
koyaklarda yaktýðým ateþler yalazýnda söndüðüm mevsimler
sesimde sensizliðe sürüldüðüm þehirlerin sessiz sahilleri
þimdi hangi düþü yorsam ben hep ýssýz bir aþk’a susarým…
gezgin bir ülkeydi benim söylediðim þarkýlar
bu yüzden þehirler saklamazdý beni bulvarlar susardý
halbuki herkes kadar tanýdýk bir yüzdüm
yalnýzlýðým en az yüzünüze yaðan yaðmurlarýnýz kadardý…
soluduðunuz yerlerden solarak geçtiðim de oldu
göz pýnarlarýnýzdaki kan izlerinizi sildim görmediniz
ve her biriniz adýmý pasaportlarýmla karýþtýrýrken
gökyüzü mavidir diye seslenmiþtim oysa dinlemediniz…
derken sen kadar senin boynuna uzandý düþlerim
aðustos bir baþkaydý sözümün eþiðinde yürek izlerin
dileðimi astýðým aðaçlarýn dallarý arasýndan
ah nasýl da yýldýzlar kýrpardý gözlerin…
gözlerin…gözlerin…
göçerek göçtüðüm gömütlüðün gecesi
destanlarý inkar ettim türküleri yalanladým
sesimi daðlara küs akislere yok saydým
ve adýmlarýný göremediðim günden beri
þimdi nereye gitsem ben hep kaçak bir aþký anlatýrým…
ve artýk kimi sevsek biz
hep bitmiþ bir aþký yaþarýz
kesilir künyemizin hesabý
ol mahþeri divana kalýrýz…
Mert Metin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.