Bu dem

Ey gönül mecbursun, mahkumsun an’a,
Dünler geçip gitti, yarýn kalmadý.
O an hükmederken bütün zamana,
Bu demden ziyade varýn kalmadý.

Güzeller güzeli sineni yardý,
Önünden bakýnca göründü ardý,
Sarmallar iç içe sarmalý sardý,
O yüzden ah ile zarýn kalmadý.

Üstünde aðýrlýk, omzun çökerken,
Emir âlemleri belin bükerken,
Nice derdi gamlar, baðrýn sökerken,
Yükün hafifledi barýn kalmadý,

Dostun bahçesine girdin gireli,
Muhabbet kokusu derdin dereli,
Gözüne sürmeler sürdün süreli,
Âlem gülzârýnda harýn kalmadý.

Yakan yaktýðýnda kendide yandý,
Ne ateþ tükendi, ne suya kandý,
Cennet vadedenin bozulmaz andý,
Can canan olalý narýn kalmadý.

Beþinci mevsimin ilk ve son gülü,
Dalýnda gezinen bir can bülbülü,
Kapý býrakmadý sana sürgülü,
Ondan baþka yaran yarin kalmadý.

Yaralý bir gönül her yana süner,
Görür ki Ondandýr, marifet hüner,
Ýçinde baykuþlar boþa mý tüner,
Der ki, viran oldun, þarýn kalmadý.

14.08.2013...Mustafa Yaralý

Sosyal Medyada Paylaşın: