ÜÇ YIL

Bir sayfaya sýðdýramadým cümlerlerimi,
Öyle sayfalarca birþeylerde yazamadým.
Karakaplý bir defterim olsun isterdim.
Kabý sen,içi ben..
Öldüresiye bitirmiþken seni içimde,
Öyle üç beþ satýr birþeyler yazmak istedim.
Çocukken çocukluktu yaptýðým herþey,
Sokaklar þahidim,sayfalarda sen..
Ýlçeler arasý setler istedim.
Ayýrsýn istedim seni içimden,
Ýzmir’i bölelim iki yerinden.
Karþýyaka’da ben göztepe’de sen..
Ayný þehirde nefes almak bile boðarken,,
Ben nefes almamayý sevmek istedim.
Seni içimde yaþamak yerine,
Ben öldürmeyi çoktan yeðledim..
Bir sene,iki sene,üç sene derken,
Kollarýma kimseyi almadým ben.
Omzuna her yatana aþýk olmak mý?
Senin aþkýnýda sevginini de anlamadým ben...
Nefretim tükendi,cümleler devrik,
Adam gibi bir þiir,yazamadým ben.
Kaðdým tükendi,harflerim eksik,
Sana bir tabir bile bulamadým ben..
Manisada yediðim ilk kazýksýn sen,
Kazýklar bir daðý yarattý bilsen.
Yolun sonu gözüktü bu son cümleler,
Cümleler yok oluþunu seyretti resmen... cihan fatih çopur
Sosyal Medyada Paylaşın: