Yaşama Sevinci
Küçük kaðnýlarýmýz ardýnda, tahta atýn,
Toz çamur sokaklarda hep yanardýk, üþürdük.
Kan revan tatlarýný tatmamýþtýk hayatýn,
Yediðimiz bir dilim ekmeði bölüþürdük.
Tarlalarda çapacý, orakta baþakcýydýk,
Harmanlarda dönerdik, düvenlerin üstünde.
Meralarýn çobaný, baðlarýn bekçisiydik,
Unuturduk görevi kuþ, kelebek peþinde.
’Sonumuz ne olacak? ’ Diye derdimiz yoktu,
Topraðýn çocuðuyduk, tabiat evimizdi.
Zehirli bacalardan nefret yükselmiyordu,
Nefeslerimiz berrak, kalbimiz saf temizdi.
Zamaný öldürürdük, en tatlý demlerinde,
Piþmanlýktan uzaktý, hislerimiz o anki.
Duaya açtýðýmýz avuçlar dil ritminde,
Bütün günahýmýzdan arýndýrýrdý sanki.
Kýrmýzý beyaz, titrek kuyruklu uçurtmalar,
Uçsuz bucaksýz kýrda semâyý selamlardý.
Yüzünü dönmemiþti bembeyaz boþ sayfalar,
Heyacaný sönmemiþ, yüreklerimiz vardý.
Hele yaz mevsiminde uzun günler yetmezdi,
Ayaydýn akþamlardan, gecelere taþardýk.
Aç susuz yorulmazdýk, oyunumuz bitmezdi,
Ufuklarla sýnýrlý dünyamýzda yaþardýk.
Oyuna dönderirdik, yaptýðýmýz her iþi,
Bir iþi baþarmanýn gururuyla coþardýk.
Aldýrmazdýk rüzgâra, farketmezdik güneþi,
Yaþama sevinciyle güler, oynar koþardýk.
2007 Eðirdir
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.