Zambak zamanları-nda

Ve biz seninle soðuklar gibi yoksul.....
“Garip aþkýn öyküsü” iliþmiþ yüreðimize,
Hüzün bulutlarý sarmýþ sokaðýmýzý,
Sokaðýmýza saçlarýnýn lavanta kokusu sinmiþ
Avuçlarýnda beslediðin düþlerin gizemi dolaþýr.
Sensizliðin dayanýlmaz çýðlýklarý yükselir arþa,
Ama, yine de umudumuz tükenmedi
Hala gökyüzündeki yýldýzlara bakarým...
Onlar da bana bakar naçizane bir edayla,
Sesimi soluðumu kesen bu sensiz gecelerde,
Düþ sokaðýnýn efsunlu havasýnda...

Mitolojik aþklarýn ruhu canlanýr nefesimde
Açan direnç çiçeklerinin kokularý genzimi yakar,
Eylül düþlerde karanfilleri büyütürüm koynumda,
Nasýl da aðulu bir þarap içmiþ gibi olurum...
Nasýl da kan düþer göz bebeklerime...
Nasýl da göðsüme düþer deli sevdan...
Nasýl da solar þebnemler, papatyalar yokluðunda...
Nasýl da öksüz kalýrým sensizliðin dehlizlerinde...

Yaman çeliþkiler,eðreti düþler arasýndan,
Gülüþün serpilince kirpiklerime,
Yaðmurlar el çekiyor gözlerimin yakasýndan...
Gülüþünle þenleniyor sokak,
Onca hüznün,zamansýz ölümün ardýndan,
Gülüþün iþleyince iliklerime,
Özürler diliyorum,sensiz uyandýðým sabahlardan...


Ve Yokluðun buz gibi…
Üþüyorum… Yokluðunda
Yokluðun üþüyor düþler sokaðýnda. Mevsim intihar kokuyor…
intihar bir çiçek açýyor zambak zamanlarýnda...!
Sosyal Medyada Paylaşın: