Kapatýp gözlerimi, gittim geriye doðru,
Seslenir gibi bana, sanki tatlý bir çaðrý.
Yemyeþil bahçesiyle, küçücük bir mutlu ev,
Annem sanki bir melek, babamsa gözümde dev.
Kapýlarý, meleðin, sevgiden kanatlarý,
Pencerede bekliyor gibi beyaz atlarý.
Bu yuvada büyüdü, sevgiyle sekiz kardeþ,
Yüzlerine doðardý, hergün sevgiyle güneþ.
Ýlk çocuðuydu evin, yakýþýklý abimiz,
Cengiz koymuþ adýný seven evsahibimiz.
Küçücük bir yaþtayken, evlendi Leylâ ablam,
Dilim baðlandý diye aðlardý ona babam.
Süheylâ ablam sanki, evin sayýn bakaný,
Kükrerdi, hýrpalardý, peþinden yan bakaný.
Yaramaza çýkmýþtý aðabeyimin adý,
Atila’dýr derlerse, kalmazdý onun tadý.
Beþinci sýradayým, benim adým Hâlenur,
Tüm kardeþlerim için duyarým ben de onur.
Þeyda ise derdini hep içine atardý,
Ben korkuyorum diye, benden sonra yatardý.
Örgülü saçlarýný ben tarardým, örerdim,
Bir yaþ büyüðüm diye ona kanat gererdim.
Okula giden yolda, kolumda kardeþim var,
Ayþe’m, niye sekersin, belki de pabucun dar.
Nasýl da geçti bilmem, yaþanan onca sene?
Küçücüktün Mihriban, kucaðýma gelsene.
Emekli bir babanýn, sevgi dolu kýzlarý,
Hiç dargýn duramazlar, eritirler buzlarý...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.