ölümün dikeni

yüz derdi kula iþlemiþ
kalbinde aynaya elbise giydiren
korunan cürmün fasýk çeliþkilerinde
doðranan düþlerde
biriken çocuklarýn hayallerini alarak
üþüyorum sevgi yelkenlerine
kemiren sergilerine
kendi yalnýzlýðýnda kalabalýðý yaþarken
kirleten yadigar tercümelerinde
ölümün dikeni yoktur
duygularýn dili lal olsa da
her sevincin gölgesinde
bal kemiren kabil’ler yatýrýr
yalanýn yari gerçekse
iner bütün sözcüklerin rezaleti

üzerine sýrtlýyarak
boþ git!
umursamazca duruþlarýn
seviçlerinde
ölüm sinemizde yaþlanýrken
doðuruyoruz
badesi içten tekerlemeleri
kendini baþkasýnda okutmanýn
korkusu düþerken esaretiyle
fazlasýnýn kara çýktýðý zamanda
dizayný kaðýt yakar
beklemek etraftan yeþillik alarak
döktürür bir adýmlýk tenhayý
seni öyle sectim ki
ihanet olmasýn diye
vuramaz oldum hiçbir sözü
her sözümde çalýntýlar varken
emeði dýþladým kafese

’biz baþka sevdik baþka sevmedik’

s’öz mü?
yaprak misali balta girmemiþ soluklarda
bir asýr sokulur bacasý deðilmiþ gibi
ateþin çýktýðý bacaya duman küldüren
yeþile renk verirken
kovarým içimden
sevgime unutkanlýk gerek ki
’unutmak ihanettir’

gezgin i mgeler
Sosyal Medyada Paylaşın: