Utangaç Karanfilim

hep ayný þeymiþ gibi dönüyor ayaklarýmýz
ellerimiz biliyor olan biteni
kýrlar okþayacak olsa parmaðýna batan nemi
ve o renkler
tükenecek bir son için daha güzeller

neden iki kiþilik olsun ki aþk
ama yalnýz düþüyor yapraklar
eðer duymaz olursa birileri
mevsimler geçip karlar yaðacak beyaz anýlarýn üstüne

hiç olmadýnýz hiç olmadýnýz aslýnda
olmadýðýnýzý inandýramadým kendime
ne zaman yaðmur yaðsa telaþlanýyordu dallar
kapýlýyordu ellerini ýsýtmanýn derdine

sislerin yaralarýmýzý sardýðý doðru
kapanacak elbet bu iyot kokusuna bulanmýþ gün
buðu silici rüzgarlarýn þehvetinde
tanrý yüzlü çocuklarýmýz olacak bir gün

þimdi tekrar ederse bahar
ve o kokular anýmsatýrsa papatyalarýn üzüldüðünü
aðlayan çiçekler peronunda kalbine damlayan
beyazýn kýzarmasýna ne diyeceksin
ne diyeceksin
al yanaklarý utangaç karanfilim.







Sosyal Medyada Paylaşın: