ÇİLE RÜZGARLARI
Bir köþe baþýnda duran öksüzün,
Üþüyen elleri üzüyor beni.
Gözlerinden akan bir damla hüzün,
Sanki zerre, zerre çözüyor beni.
Utanýrým elimde ki kalemden,
Nereye kaçayým ben bu âlemden?
Kurtuluþum mümkün deðil elem ’den,
Çile rüzgârlarý seziyor beni.
Merhametim yetmez derman olmaya;
Zalim ’in zulmüne ferman olmaya!
Baþlayýnca hisler harman olmaya,
Bir de insanlýðým eziyor beni.
Kopmasýna kâfi iken bir çýðýn;
Sesi duyulmaz bir küçük çýðlýðýn!
Gücünden habersiz þu sessiz yýðýn,
Yaðlý kurþunlara diziyor beni.
Sen iþine bak ki, þu kör talihin,
Serçe gagasýn da çýrpýnýr þahin!
Günler umutlarýn elin de rehin,
Yýllar, imbiðinden süzüyor beni.
16.12.2000
Mehmet YAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.