Þiir olmuþsun yine
Öpmüþüm seni dudaðýndan
Sen mutluluktan deniz olmuþsun
Kaybettiðimiz gecelerin akþamýnda
Karanlýðýn avuçlarýna saklansaydýk
Nefesimiz duyulmazdý
Hiç konuþmayý bilmeyen kuþlara
Yalan masallar anlatmaktansa
Öldürebilirdim bizi
Katil olabilirdim
Ellerin bu denli güzel olmasaydý
Sýcakta bile titremeseydi
Dokunmamýþ olsaydý ya da saçlarýma
Çaresizce boþ kalacaðýný bilmesem
Çoktan öldürmüþtüm bizi
Katili olmuþtum
Cesetleþmiþ özlemimin
Beni affedecek kadar
Güzel gözlerinle sahiplendik sevmeyi
Katil olmuþluðumu yok edip
Bütün þiirler öpüþürken yazýlýr dedim
Seninle öpüþtüysek
Denizlerin tadý bundan tuzludur dedim
Hissediyorum çoðu kez, genzimde hala
Nefesinin ilk seviyorum hecesi
Dokunuyor ses tellerime duadaki adýn
Saçlarým savruluyor ömrüne
Geceler yosmalarýn çýðlýðýndan arýnýyor
Sýcak ekmek oluyor sarýlýþýn
Ellerinin arasýnda þarap kokuyor aðzým
Bütün baharlarý sen doðuruyorsun
Þimdi ölemiyorum
Özlediðim her þey bana saklý
Renksiz bir gökkuþaðýnda uçuyor kanatlarým
Yine de kurtulmuþ sayýlmayýz
Bu kirli sofradan
Ýki kiþilik ölümler yok henüz
Belki gece on’dan sonra...
Kaybettiðimiz gecelerin akþamýnda
Sancýlý gözlerimden bir sen doðuruyorum
Acý öylece kalsýn
Günahý kurutacak kadarýyla
Hasret bir ýslaklýk var dudaklarýmda
Yeþil Çingene türküsünü hatýrlayan kimse yok
Belki de hiç duymadýlar bile
Özlüyorum her þiirde gök’yüzünü
Adýna yeni bir ad takýyorum
Bütün hikâyeleri baþtan yazýyorum
Seninle eski zamanlarda tanýþacak kadar
Ýlk merhabada sarýlacak kadar
Yeniden tanýþýyoruz
Ve sana diyorum ki;
Keþke senin gecen olabilseydim.
Karanlýk gözlerinden öperdim.
Gökçe Üstündað / Temmuz 2013