Yüreðimle üþüdüm, zemheri gecelerde Gönlümdeki ayazýn, sebebini sormadýn Kar soðuðu taþýdým, yazdýðým hecelerde Bu nadide sevgiyi, bir gün hayra yormadýn
Ateþ oldum, kül dedin, aðlama hep gül dedim Yaralarýmý sarýp, bir gün olsun gülmedin Kor oldu alevlerim, acýlarla bal yedim Bu nadide sevgiye, gel dedim de gelmedin...
Ilýk aktý hep kaným, çile çekti sol yaným Yaðmurum ýrmak koktu, çatlayan topraklarda Adým sonbahar oldu, rüzgarla yandý caným Bu nadide sevgiyle, sararan yapraklarda...
Þu dünya nimetine, yorgun bakar gözlerim Kül renginden maviye, dönüþmek ahvaliyle Dokunup sessizliðe, coþkun diller özlerim Bu nadide sevginin, depresif ruh haliyle...
Dilimden söktüðün þey, mutluluðun nidasý Beynimde sekmeleri, kaybolmasa da bir an Kolay deðil bu aþkýn, vuslatýna vedasý Bu nadide sevgiden, vazgeçmeyecek bu can...
Yazan ve Seslendiren Mehmet Fikret ÜNALAN Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.