ATEİSTİN DUASI
Hikâyeden þiire uyarlanmýþtýr.
Kurum kurum kurulurmuþ; ne Mecûsi, ne Budist
Dostlarým! Söz konusu zât, inan olsun, ateist!
Bir gün ormanda gezerken doðaya hayran hayran
Boz bir ayý peyda olmuþ, hâliyle donmuþ o an!
Aklý çýkmýþ bizimkinin, korkudan benzi atmýþ
Yaðlayarak tabanlarý tozu dumana katmýþ.
E, can vermek kolay deðil bir ayý pençesinde
Kalbiyse durdu duracak, nefesi ensesinde.
Takýlýnca bir kütüðe, düþmüþ, ödü patlamýþ
Koca oðlan pençeleyip üzerine atlamýþ.
Bizimki: “Aman Allah’ým!” deyivermiþ þappadak
Akabinde zaman durmuþ, her þey zamana tutsak!
O an gökten yeryüzüne nûrânî ýþýk vurmuþ
Ve duyduðu ilâhî ses yüreðini kavurmuþ:
“Dedin, hilkat kozmik hata; inanmadýn sen bana
Yýllardan sonra mý geldi, sefil aklýn îmâna?
Þimdi yardým istiyorsun! Ben, dâim affederim
Yalnýz affetmekle kalmaz þanslý kulum ol derim.”
Adam utanca boðulmuþ: “Beni iyi bilirsiniz!
Dindar olmam haksýzlýktýr olmayým dilerseniz.
Ben ki asi, ben ki nankör, hakkýmdan geçiyorum!
Ama ayý dindar olsun, gönülden seçiyorum.”
Ses: “Peki!” deyip kaybolmuþ her þey dönmüþ normale
Ayý göðe pençe açýp, huþuyla, gelmiþ dile:
“Ya Rab, iftarlýk rýzkýmý görünmezden indirdin!
Hamdolsun nimetlerine, kulunu sevindirdin.”
07.09.2008
Salih ERDEM / AYDIN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.