Gözlerini öldüren ben

Her seni anýþýmda kanayan yetim yaramý

Sýrtýma yüklenip, düþ atýmý mahmuzlayýp

Gecenin kalabalýklarýna sýðýnan

Kendi içimdeki tenha gurbetlere

Savrulan ben.


Yokluðunda siyah denizlere kaçýyorum

Karanlýða baki hüzünler üretiyorum

Gözyaþý tarlasýna dönen yanaðýmda.

Kuþatýlmýþ hasretlerin kör býçaðýnda

Can çekiþen ben oluyorum,

Sensizlik nöbetlerinde biçare



Tebessümlere konan laleler þahitti

Anadolu kadar eski aþklara aþina kalbim

Bir yeni aþka kilitleri kýrýlamayan
Ruhumun gökdelenlerine sýðýnan
Korkular inþa ediyor

Yükseklik korkusuna raðmen sevdalarým...



Sefil bir yalnýzlýðýn kýyýsýna oturmuþum

Gönlümün semalarýnda batan,

Bu kaçýncý dolunay…



Yine sensizlik sarasý

Kýrýlan ýþýk damlalarý

Kuruyan bengisu

Ben çöl gecelerinden

Züleyha diledim oysa

Yaþlý Nil’den medet umdum

Yusuf gibi sevilmek için

Fýrat’tan kan damladý

Kerbela’dan beri yaralý göðsünden

Resul’ün öptüðü yanaklarýndan

Kan seli akýyordu çöllere

Ta o zamanda ekilen kin

Meyve topluyor þimdi



Benimse geleceðim kanýyor

Geçmiþi hançerli geleceðim

Uçuyorum akþamlarý dertli mýsralara

Duvarlara kazýnan gözlerinde

Kendini resmeden ben

Gözlerini öldüren yine ben

Hüseyin Özbay
Sosyal Medyada Paylaşın: