Sen gittin
Manzaram yalnýzlýða
Denizimin rengi siyah’a
Gökyüzüm kýzýla çaldý
Sen gittin
Evim mahpusa
Gönlüm zýndana döndü
Ki demirleri soðuk
Penceresi yok
Korkuyla baþ baþa kaldým
Sen gittin
Artýk;
Kaldýrýmlar taþýmýyordu beni sýrtýnda
Yürürken sevda sokaðýnda
Öyle bir baþýma
Ve geçerken bir direðin altýndan
Iþýklar söndü
Gece kasvetiyle üzerime çöktü
Gölgeler peþime düþtü
Saklandým
Kendi gölgemden
Beni býrakmayan
Senden kaçtým
Sen gittin
Hani Hiç korkmayan o adam var ya
Ýþte böyle korkak kesildi
Sen gittin
Dil yarasý deðil
Yürek sýzýsý zamanlar geçirdim
Olmayan penceremin buðusuna seni çizdim
Gözlerine baktým
Kendimi bir kez daha kahýr ettim
Baðýrdým kendime avazým çýktýðý kadar
Kýzdým öyle delice
Nasýl izin verebildim
Çekip gitmene
Hemde seni bu kadar severken
Ve sonra
Haykýrdým
Yýðýldým dizlerimin üstüne
Aðladým çocuk misali
Gölgen tuttu ellerimden
Baktým yüzüne
Utandým
Sadece üç kelime diyebildim
Özür dilerim sevdiðim
Özür dilerim
Þiirime Sesiyle Hayat Veren Efkar Ali Yalçýn’a Teþekkür Ederim
Mehmet Aküzüm