TÜKENEN UMUT

Varlýðýn bedeni narla yakýþýn,
Hayatýn yürekte atýþý imiþ.
Terkedip giderken o son bakýþýn,
Gönlümde güneþin batýþý imiþ.

Istýrap çeksem de her bir anýndan,
Israrýn boþuna gitmem yanýndan.
Yokluðun ruhumu haz limanýndan
Hüzün deryasýna katýþý imiþ.

Yalvarsam gönlüme : "Direnme !" diye,
Vazgeçmez... Endamý Hak’tan hediye.
Beni viran eden sorsam : "Ne ? " diye,
O hilal kaþlarý çatýþý imiþ.

Elleri yar bilip beni yok sayan
Halindir. Bu yüzden gözler çaðlayan.
Yýllarca kavurup kalbi daðlayan
Aþký üç kuruþa satýþý imiþ.

Ey gönül ! Umut yok, artýk bil bunu,
Zaman geçti, eller sardý koynunu.
Bu, yetim sevdamýn büküp boynunu
Musalla taþýna yatýþý imiþ.
Sosyal Medyada Paylaşın: