Ne Kadar Tutkunsam, O Kadar Yorgundum…

Can…
Bilmiyorum ki
Nasýl olacak
Akýl, izan ne vakit
Halimin insicamýna acýyacak
Vicdaným bir ömür mü sýzlayacak,
Sine narlaþýp,
Umutlar mý solacak
Gönül ne zaman hicranýnýn
Hasretinden kurtulacak,
Ruhum huzura kavuþacak

Beni benden
Alan bir hal var
Sessizliðin yalnýzlýðýna
Sevk eden hüzün içimi yakar
Dil susar, göz þevksiz bakar,
Nereye el atsam,
Bir yapraða bakýp aðlasam
Hazanýn kuþatan efkârýyla yol alýp,
Ummanýn serencamýna dalsam
Ve hýçkýrýklar býraksam

Sen
Bilmiyordun,
Sabredip susuyordum
Kalbini incitmemek için
Acýyla sabrediyordum
Her ne söylesen
Boyun büküyordum,
Kalbimi nasýl incitiyordun
Kabalýðý ve nadanlýðý sevmiyordum,
Gözyaþlarýmla yetiniyor,
Umut besliyordum

Sevmenin
Ne demek olduðunu biliyordum
Gönül lisanýyla melalini
Þerh etmeyi diliyordum
Fakat ne yapsam, hangi devaya
Tutunsam sen istemiyordun
Ben çekiniyordum,
Masumca bir ümidin nefesinde
Eriyordum, sabýrla bekliyordum

Bilmem ki
Nasýl bir sürgünün hýþmýndayým
Prangalara vurulan
Hissiyatýmla yastayým, sanki
Devasýz bir hastayým
Ben sustukça
Sen sabrýma yükleniyor,
Kalbimi viran ediyordun,
Ne kadar sefih görüyordun
Bazen insan olduðumu unutuyor
Vehmine kapýlýyordum, hangi
Teselliye baþvursam anlamýyordun

Artýk
Çaresiz boyun büküp
Sana olan umudu yitirdim,
Ne kahýr ve ne de isyan ettim
Bahtýma düþen
Nasibe bel baðladým, her hicran
Perdesi açýlýnca ürperdim
Sürgün olan bu sevdanýn
Çilesine bir ömür vakfettim,
Sineme nakþeden izleri silmedim

Mustafa Cilasun

Sosyal Medyada Paylaşın: