LEYLA

Þair derdi ya ;

” Deðiþir rüzgarýn yönü,

Solar ansýzýn yapraklar ”

Þair haklýydý..

Her þey,

Hem de her þey..

Bir anda deðiþebilirdi.

Kiþilik dediðimiz karmaþa bile bir gecede deðiþebilirdi.

Deðiþmez dediðimiz insanlar bir anda deðiþebilirdi.

En baþta da kendimiz deðiþirdik elbette !

Ýçimize bir defa atýldý mý nefret tohumu,

Bir daha arýnamazdýk ayný suda.

Ve bir defa öldürürsek umut denen vaadi ömrümüzde,

Bir daha hiçbir þey için canla baþla mücadele edemeyiz.

Umutlarýmýz için yaþardýk..

Onlar yoksa neye yarardý bu yol?

Gözlerimiz nemlenmez artýk,

Ýçimizin vadileri kurutulmuþtur çünkü.

Ýçimizde bir çöl vardýr bundan böyle.

Mecnun’u da, Leyla’yý da bitiren çöl..

Leyla ölmüþtür o çölde..

Fakat o kavurucu sýcaktan deðil,

Mecnun’un, Mecnun olmaya zerre gücünün olmadýðýný gördüðünden..

Her bitiþ bir baþlangýçtý,

Bize yýllardýr öðretilen altýn kuramlardan biri buydu.

Ölüm de bir bitiþti,

Mecnun yerine Leyla yandý bu destanda da,

Fakat,

Günbegün içindeki nefret tohumlarýyla birlikte yeniden küllerinden doðuyordu..


Seher BARUT
Sosyal Medyada Paylaşın: