Kim inanýr küllerinden aþkýn yeniden doðduðuna? ki masal gibi aþklarýn yaþandýðý güzel ülkemde Güneþ yalnýzlýðýnýza doðar Gün batarken ay tanýktýr yalnýzlýða Kim inanýr kanayan yüreðe eski bir sevdanýn merhem olduðuna?
"Kimse yok mu?" Nidasýný hatýrlarsýnýz depremlerden Yüreðinizde ki o ses haykýrýr bu defa için için En kadim konuktur hüzün Ve en iyi dostunuz, göz yaþlarýnýza arkadaþ yaðmur Gök yarýlýr, sanki tüm yaðmurlar aðlar sizin için...
Mahzendeki þarap ruhunuza ýzdýraptýr Bir yudumu sarhoþ eder kýrýlgan bedeninizi Kimselerin bilmediði bir "sýr" taþýrsýnýz içinizde Bir tek siz bilirsiniz, bir de tek yudumluk kadehler Kalbinizi biçer, kýrýk mýsralar....
Kanýnýza yürür ayrýlýk ateþ kývamýnda Taþ duvarlarla konuþursunuz Bir resim, bir hayal canlanýr gözünüzde Apansýz kaybolur sonra Bir daha hiç göremezsiniz o resmi....
Uzayan gölgelerle arkadaþ Sabahlarý sabah edersiniz içmeden ayyaþ Yanar moraran gözleriniz Bir el sýkar gibi olur yüreðinizi Baðýrýrsýnýz sessiz, canhýraþ....
Yýkarsýnýz kaþlarýnýzý esmer alnýnýnýzýn kýrýþýklýðýna Ýnce gri bir bulut akar aðaran saçlarýnýzdan Dudaklarýnýz titrek, ama suskun Kim inanýr küllerinden, aþklarýn yeniden doðduðuna? Güneþ doðudan doðar, kim inanýr doðudan battýðýna?
Yazan ve Seslendiren Mehmet Fikret ÜNALAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.