Kalabalýk þehirlerin kimsesiz çocuklarýydýk Birimizin elinde simit tepsisi Diðerimizde boya sandýðý Avazýmýz çýktýðý kadar baðýrýyoruz Acýkanlar bir simit diye sesleniyor Ayakkabýsýný boyatacak adam ise
Hey çocuk Boyar mýsýn ayakkabýlarýmý Baktýðýmda kendimi görmeliyim diyor
Aslýnda Biliyor musun abi Sesimizi duyurmak Yada bir þeyler satabilmek için Baðýrmýyorduk
Bizi görmelerini istiyorduk Daha küçüktük Ve halimizi anlatamayacak kadar utanýyorduk
Bir umut sesleniyorduk etrafa Çocukluðumuzu görüp Büyüklük edecek Büyükler bekliyorduk
Oysa Kimsenin bizi görmeyeceðini biliyorduk Çünkü Zaman eski zaman Ýnsanlar o eski insanlar deðil
Gücünün yettiði kadar özel Gücünün yetmediði kadar hiçsin Paran varsa Eli bol annen baban varsa Her þey tamam Yoksa Sende bu koca dünya’da Hiç kadar etmezsin
Dedim ya abi Utanýyorduk Çünkü Ne eli bol bir anne babamýz Ne de amcamýz akrabamýz vardý Biz sokak çocuklarýydýk Hemde kimsesizdik
Ve umutsuzluðun içinde Umutla sesleniyorduk hayata Belki bir gün biri duyar Çeker bizi buralardan
Hani hiç olmazsa okurduk o zaman Belki ayakkabý boyacýsý deðil Öðretmen olurdu birimiz Belki simit satan çocuk deðil Doktor olurdu diðerimiz
Ne güzel bir hayal deðil mi abi Ama sadece Hayal Ýþte
yazar Ve Seslendiren Mehmet Aküzüm
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmetakuzum Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.