Toprakça..

sevmek ismini bilemeden özlemek belki
bir þehirden telaþla kaçmak gözlerin diye
siz neye sayarsanýz sayýn vedalarý
her aþk özlemi kadar yaþar iþte
yitirdim býçkýn sevilerin atlasýný
kalmadý yengisi naçar sevinçlerin
seslerine kan çökmüþ turnalar gibi
savrulup duruyor bir yerlere sesin...




hiç yaþanmamýþ bir ayrýlýk bazen günler
döþümden dizlerine düþecek yaðmurlar
hiç öpüþmediðimiz gibi biter bakarsýn her þey
herkes gölgesini alýp kendi karanlýðýna gider
ben bende bitirdim hoyrat günlerin masalýný
sen yine makamý talan þarkýlar söyle
aðzýnýn kenarýnda hicran kesiði bir yara
ölüm desen bültenlere düþen sapsarý cilve...




sevmek düþlerini bilemeden özlemek belki
olmaz bir yol’a nedensiz çýkýlýr yürek söz’e varmasýn
biliyorum hiçbir uzaklýk fayda deðil vuslata
öncesi olmayan kaç ömür çiðnendi zaman yokuþunda
iþte sen kadar etmiyor bu ezan yalnýzlýðý
her çaldýrdýðým inziva ellerindi sanki
çok oldu unuttum maviye duran kapýlarda izimi
herkes kadar kendime de tenhayým þimdi...




kimsenin uçurtmasý kara yazýlmaz göðe
muskasý kýrýk çaðlarda çýta tahta kimlerin harcý
sorulmadý sevgilime çaldýðým ucuz çiçekler
derken harçlýk kaldý cebimde telden örgüler
bu yüzden sis ne vakit yaðsa bir güzele
gözyaþlarý duvar büyüten acýlar dillenir
beni bu saðanak yaðmurlar deðil anne
kan versem göðsünde sütün kirlenir...





nereye gitsem dizlerimde o malum sancý
oysa bir ben deðildim ezgisi yanýk
daðýlmadan geliyor yokluðun bu ne eda
saçlarýn nilüfer suyu kaldým sensiz sokaklara
imanýma kadar çamur kapýlar benden uzak
pencerede bir kýz düþsem beni öldü sanacak
varsa kirpiðinden bir tel et müebbet ne ki
nasýl olsa dar yere yeniden vururlar beni...




yeniden istanbul olmaz bir baþka þehir
ve bir aþka serüven etmez her yol
üstüme deðen þu rüzgar hangi dua
seher deðilse kimindir peki bu beddua
bulvarlarý þaþýran benim öyleyse adýn hani
kimse üstlenmiyor kendime tanýk cinnetimi
gittim sürüldüðüm dillerin çýkmazýndan
belki birileri söyler þiir diye hayýrsýzýndan...

(Hem Mert Hem Metin Olandan)
Sosyal Medyada Paylaşın: