Kahkahalarla dolu hýçkýrýklarým oldu benim. Sesimi duysunlar istemedim. Kýskandým gözyaþlarýmý Kendimden baþka kimseye göstermedim Yalnýzlýðý sevdim belki de Kendimle yaþamak istedim. Ama HAYIR!! Ben seni kendimden çok sevdim. Bir ömür boyu ruhuna hasretim.
Gecenin karanlýðýnda aðlarým aylarca Palyaçoyum ben Gözyaþlarýmý ustalýkla gizlerim
Öyle çok, öyle çok sevdim ki Kendimden dahi þüphe ettim Bir gün olur da ’Unuttum ben onu’ dersem Bil ki söylenen son sözcükle kendimden vazgeçtim
Demem o ki Vazgeçilmez sanma kendini Kendimden vazgeçen ben Yere düþen son yaðmur damlasýyla Doðan son günle Ve batan son güneþle Senden de vazgeçebilirim!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Armonika Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.