HATİCENİN KADERİ

Küçücük bir köyde
Soðuk bir þubat günü dünyaya geldi.
Ýlkin elleri üþüdü sonra yüreði Hatice’nin.
Çýrpýndý isyan etti minicik bedeniyle
Bir el tepe taklak tutmuþ
Þaplaklar atýyordu tenine.
Ne yapacaðýný bilemedi
Bir iki defa boðazýndan hýrýltý geldi
Sonrasýnda çýkan sesten kendi bile ürperdi.

Yumuþacýk, sýcak yuvasý yoktu artýk.
Buz gibi bir kundaða sarýlýnca anladý
Dünyanýn ne kadar zalim olduðunu.
Korkma Haticecik dedi bir ses,
Yabancý deðildi,
Kendini bildi bileli duyardý bu sesi.
Yumdu gözlerini, sustu.
Dünya denen mekânda ilk uykusuydu bu.

Sonralarý öðrenecekti
Uykunun bir çeþit kaçýþ olduðunu.
Ve anasýnýn bedeninden kopmanýn acýsýný
Yýllar boyu çekecekti
Gündüzleri karþýsýna dikilen bu acý
Geceleri kabusu olacaktý.
Beklide uyumaktan vazgeçecekti bir gün
Ya da sonsuz bir uykuya dalacaktý…

Acýydý dünya
Yesen yutulmaz, yutsan hazým olmazdý.
Bilirdi Hatice kahpe dünyayý
Bu yüzden hiç hayal kurmadý.
O yedi yaþýndayken bile kocaman bir kadýndý.
Hayat ona çocuk olma fýrsatýný vermemiþti ki hiç.
Ne kýrmýzý pabuçlarý nede naylon bebeði oldu
O’nun tek oyuncaðý babasýnýn sabanýydý.

Bir gün gelin ettiler Hatice’yi
Yaban ellere verdiler.
O zaten hep yabandaydý ki, hep gurbetteydi.
Bu yüzden olsa gerek hiç zor gelmedi hasret.
Bilirdi görevini ev içindeki yerini.
Zaten çamaþýr bulaþýk onun için iþ deðildi
Komþular da geliyordu kimi zaman.
Yaþlý anacýðýný da görseydi
Birde kocasý sarhoþ gelip dövmeseydi
Mutlu bile sayardý kendini

Yýllar sonra yine baba ocaðýndaydý Hatice
Kocasý öleli on beþ sene olmuþtu
On beþ yýldýr bir baþýna yaþýyordu.
Yaþlýydý artýk çalýþamýyordu
Eskisi gibi komþularý da gelmiyordu.
Ne ekmeði kalmýþtý yemeðe
Nede sobayý yakmaya odunu.
Gözlerini gezdirdi boþ odada
Ýniltiyle bir süre dua okudu,
Sonra yumdu gözlerini, sustu.
Bu Hatice ninenin son uykusuydu…
Soðuk bir þubat günü dünyaya gelmiþti
Sancýlar eþliðinde.
Yine bir þubat günü
Terk ediyordu dünyayý sessizce…

2008-Üsküdar
Naciye ÜRÜN

Sosyal Medyada Paylaşın: