Güneþ batarken tam arkasýnda,
Çamlar arasýnda duran eski ev
Bir baþka görünür nedense bana,
Öyle hüzünle dolar tepedeki ev...
Kýrmýzý kiremitli sivri çatýsý
Güneþle birlikte rengârenk þimdi.
Eski panjurlarý dünyaya küsmüþ,
Ýçine kapanmýþ insanlar gibi...
Bahçesi ýssýz, çamlarý suskun,
Havuzu kupkuru, yollarý yorgun,
Sarmaþýk dallarý sarmýþ duvarý,
Öyle sessiz odalarý, öyle de mahzun...
Eski sandalyeler, kýrýk bir masa,
Çiçekleri solmamýþ nedense hâlâ.
Kaplamýþ sessizlik bu eski evi,
Bürünmüþ bilmem ki nedendir yasa?
Bahçe kapýsýndan sessiz bakarým,
Mis gibi kokar o hanýmelleri,
Yankýlanýr sanki göçmüþ sesleri,
Nerede kim bilir eski sahibi?
23 Kasým 1983
(Otuz yýl önce yazdýðým bir þiir. Þimdi fark ediyorum ki, hece þiirinin kurallarýný bilmiyormuþum, ama þimdi bile okuduðum zaman duygulanýyorum. O güzeller güzelleri eski evler hep ilgimi çekmiþtir. Ne zaman görsem böyle bir evi, o eski evlerin duvarlarý, bahçeleri bana neler neler anlatýr. O evlerde yaþayýp, göçüp gitmiþ insanlara Allah’tan rahmet diliyorum.)
Halenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.