DE HELE!

Diz çökmüþüm önünde
gözyaþlarýmla ayaklarýný yýkýyorum
öpüyorum ve baþýma koyuyorum sonra annemin elleri gibi
gözkapaklarým sarhoþ, baþýmý yukarý kaldýrmaya
ne gücüm ne yüzüm var...
ellerin saçlarýmda geziniyor düþman askeri misali
esirinim ve sen de farkýndasýn bunun belli ki
çenemi her yukarýya çekiþinde ben bir o kadar daha kapanýyorum ayaklarýna
utanýyorum, çok utanýyorum bakamýyorum sana...
hýçkýrýklara boðuluyorum sanki ilk kez aðlýyormuþçasýna
çok ham gözyaþlarým, o yüzden de aðýr
taþýyamýyor gözkapaklarým, birer inci gibi dökülüyorlar parmak uçlarýna...
neden sonra acý bir tebessüm beliriyor dudaklarýmda
gözlerim kan kýrmýzýsý dudaklarýna kayýyor ve sonra
dudaklarým çaðýrýyor günahý, günahkarým biliyorum çok günahkarým
eðer dudaklarýný öperse çatlak dudaklarým, günahlarým katlanýr
ve biliyorum ki ben ebediyen yanarým...
vazgeçiyorum öpmekten günahý
sevaplarýmý avuçlarýmdan avuçlarýna býrakýyorum
bir çocuðun bilyelerinden vazgeçmesi gibi bir þey bu
içim sýzým sýzým sýzlýyor, titriyor gözbebeklerim üþümüþ bir bebeðin elleri gibi
gövdem zangýr zangýr, kalbim yerinden çýkacak sanki...
ruhlarýmýz bedenlerimizle ayrý dili konuþuyor
iki yabancý gibiyiz ellerimiz kenetlenmiþken, neden?
niçin düþman birbirine hasret bakýþlarýmýz ve ne diye birbirimize yabanýz
ey sevgili! sevinçten aðlamak varken, de hele; ne diye kederden aðlarýz? ...







Sosyal Medyada Paylaşın: