İÇ PORTRE

Gittin..

Tüm kelimeler baþ kaldýrdý bana,

Þiir isyan etti !

Ben,

Öylece hareketsiz kalýrken,

Þiir caný çýkana deðin aðladý.

Sustum, içimde ölen bir can vardý biliyordum.

Bunu bilmeme raðmen hep sustum.

Bilmiyorum!

Belki de hata ettim.

Beni böylesine bir belirsizliðin içersine ittin,

Ve gittin.

Aslýnda hiç gelmemiþsin ki sen bana.

Ben bana geldiðini sanýrken,

Sen gideceðin günün hesabýný yapan bir yolcuymuþsun yalnýzca.

Þimdi söyle !

Ben gideceðin yere kadar sana eþlik edebilecek bir liman mýydým ?

Ben bu muydum ?

Bu þiirlerde temizlik var,

Ýçimde kalanlarýn vergisi var,

Ölüp giden bir benliðim var,

Acýsýný haykýramayan biri var,

Bunlarý yazarken de günden güne deðiþen biri var.

Hani,

Hep derdim ya..

” Þiir iyi ki var, hayaller kurulur. Eðer gerçekleþirse yaþanýr, gerçekleþmezse de þiir olur. ”

Sahiden de öyle..

Þiir iyi ki var.

Eðer, þiir olmasaydý ben yazamazdým.

Alýþtým acýmý içimde yaþamaya,

Ya bir de yazamazsam?

O zaman benim yerime kim konuþurdu..

Seher BARUT


Sosyal Medyada Paylaşın: