Sûkût

Ýstanbul’u duydum dün gece
Aðlýyordu...
Yaralý bir serçe görmüþ
Artýk akmayan, eski bir çeþmenin yanýnda...
Kimse duymamýþ serçenin iç çekiþlerini,
Ýstanbul’dan baþka....
..........
Gecenin en karanlýk saatlerinde,
Küçük bir çocuk elini uzatmýþ
Tutsun diye...
Yüzünde zifiri korkudan bir gece varmýþ
Hoyrat eller tutmuþ,
Küçücük elerini...
Acýdan bir nehir ç(aðlamýþ) çocuðun gözlerinde
Sokaktan ayak izleri silinmiþ...
Geç kalmýþ, içi yanmýþ Ýstanbul’un,
Aðlamýþ....
...........
Yaþý epey geçkin bir adam
Geçmiþi aðýr,geleceði yok...
Son kez bakmýþ
Yaþlý tezgahýndaki, horoz þekerlerine...
Rüzgar memleketinin kokusunu getirmiþ
Kýrýþmýþ yüzünün her kývrýmý
Geçmiþten hesap sormuþ...
Denize dökmüþ yýlgýn bakýþlarýný
Ýçindeki namelerini,
Sakat bir martýya yüklemiþ...
Avucunda yýrtýk eski bir resimle,
Yýðýlmýþ yere...
Susmuþ zaman susmuþ,
Ýstanbul aðlamýþ...
Esra TÜRKER- Sûkût - Ýkibinonbir

Sosyal Medyada Paylaşın: