GEMİCİ

Geçmiþe, yelken açýp uzandým,
Nostalji…
Bir umuttu benim için.
Yeþerdi içim de taze duygular,
Kabardý göðsüm.
Yol bulup delice esen bir rüzgâr,
Hýþýmla doldurdu ciðerlerimi…
Yanaklar al al’dý heyecandan.
Haber gelmiþti ya, sevgiliden!
Nasýl kabarmasýn ki anýlar.
Taptaze çiçekler gibi.
Çiçekler harman olmuþ,
Güzeller Taç…
Neþeliydim bugün kendimce,
Bugün her þey daha güzel ve bambaþka…
Çünkü baþbaþaydým sevgiliyle,
Baþbaþaydým kendimle…
Duygular, Everest’leþti içimde!
Olmasa da yanýmda her an,
Biliyordum beni düþündüðünü,
Benimle geçer, an be an, her zaman.
Düþler kabarýk, düþler yorgun,
Yüzler mutlu ve mütebessim…
Ýçimi kaplayan rengârenk heyecan,
Mutluluktan uçuþan kelebekler,
Kanatlanmýþ duygular…
Bir menzile göç eden göçmen kuþlarda ben varým!
Giden bir geminin basit çýraðý….
Hayatýn güzelliðidir, çizilen rota..
Hedefe varmak amaç, ama nereye, ?
Deðerlendirmek gerek bitmeden kota!
Ömür olsun hayatýn neþesi gözler,
Süzülen bakýþlar,
Ilýk taze ýslak bir damla yaþ,
Ýþte hayat, budur arkadaþ!
Rüzgâr gibi geçen ömür,
Bazen ýlýk yaðýþlý bazen serin!
Bazen de hýrçýn dalgalar,
Ömürden de derin,
Karadeniz havasý içimde sanki!
Ýþler içime, titretir beni,
Ve derim ki:
Gir kalbime üþüme,
Kalbimdedir yerin.
Dön ey gemici, dön artýk!
Çünkü bu son seferin…

Yusuf Erdoðan

Sosyal Medyada Paylaşın: