Aslýnda eskidende arada hüzünlenirdim nedeni olmadan
Þarkýlar acýtýrdý içimi
Kahýr mektubu vardý hatýrlar mýsýn?
Ne zaman iki satýr yazmaya kalksam,
Hep sana, hep seni, hep bizi yazýyorum diye baþlardý.
Hüzünlenirdim, kahýrlanýrdým sebebi yoktu
Ama gözlerim dolardý dinlerken
Hâlbuki sevmenin, anlaþýlamamanýn
Bu kadar acýtacaðýný bilmiyordum o zaman
Þimdi biliyorum, ayný durumdayým
Ne zaman elime bir kalem alsam yazýyorum.
Kalem kâðýt yoksa beynimde dans ediyor kelimeler, heceler
Unut beni kalbimdeki hicranla yalnýz kalayým
Þarkýsý çalýyor beynimde
Eþlik ediyor ona yazamadýklarým
Döküyorum kâðýda hepsini
Sonu yok biliyorum ne kalem biter, ne kâðýt,
Ne de benim yazacaklarým.
Oysa ben kimsesiz bir yavru gibi kucaðýnda aðlamak istemiþtim,
Güvenmek istemiþtim olmuyormuþ, anladým
Ne ben kimsesiz bir yavruymuþum,
Ne sen gövdesine huzurla yaslanýlacak çýnar
Çok üzgünüm, dallarýndan ihanetle, hýrsla,
Oyunla kopardýklarý her yapraðý yerine takmaya çalýþtým,
Yeniden yeþer istedim, tüm heybetinle dimdik dur, sarsýlma
Baþaramadým baþaramadým sevgili.
Sami Arlan..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.