uzak

Umutlarým karanlýðýn sisli gecelerinde kaybolup gitmiþ... Parmaklarým tütün kokar
bu yalnýz saatlerimde... Gelseydin, kendimi unutup sana koþacaktým, susturacaktým içimdeki isyaný...
Asi ruhum bir yetim gibi kývrýlacaktý dizlerine. Dokunacaktým. Sarýlacaktým. Aðlayacaktým.Yürek kavgalarýmýn orta yerinde bir güneþ gibi doðup ýsýtacaktým ellerini..
Ama sen gelmedin. Uzaktýn...

Seninle dinlediðim o anlamlý þarkýlarýn, þimdi ayrýlýðýn ardýndan çalan sensizlik senfonisi olduðunu düþünüyorum. Hayret ne çok þarký varmýþ sevdiðim! uzak oluþun gösterdi bunu bana.
Ne kadar aciz olduðumu ispatladý o hüzünlü melodiler. Yokluðunda.

Her notasýnda sen vardýn o þarkýlarýn..Aslýnda her yerde, her gördüðüm insanda,
gecemde, uykumda, gün ýþýðýmda sen varsýn. Güneþin doðuþu, batýþý sensin.O deniz seni soruyor,
o dalgalar, o liman.. .Dizlerine yaslandýðým, baþýmý göðsüne koyduðum, ellerine dokunduðum nemli kayalar. Uzaklarda yanan belli belirsiz titrek ýþýklar. Hani senin her seferinde “neresi” diye sorduðun.
Nasýl beceriyorsun böyle her yerde olabilmeyi?
Bu bir marifetse eðer, bunu baþarabiliyorsan niçin benim yanýmda deðilsin þu an?

Gözyaþlarým asaletini yitiriyor ve yenik düþüyorum sevdana...
Uzaktýn! Belki de hiç gelmemiþtin. Ben, geldiðini zannettim. Ayak uyduramadým
yokluðuna. Dudaklarýna düþlerindeki o sisi konduramadým. Sen yoktun, ben bittim...

Kimi zaman bir çocuk oldum gülüþlerinde þýmaran, kimi zamansa bir erkek
dokunuþlarýnda kendini bulan. Ama! En çok da imkânsýzým oldun.
Her bekleyiþimde bir kez daha gönderdiðim oldun. Ýnanamadýðým, yenemediðim,
üzerinden atlayamadýðým korkularým oldun. Aðladýðým, baðýrdýðým ya da
sustuðum isyaným oldun. Sessizce boþalan gözyaþlarým, birikmiþliðim oldun.
Yüreðindeki aþk ben olmak isterken yüreðine sýðýnan ve tozlanacak olan
bir sevda oldum... Her þeyin olmak isterken. Belki de hiçbir þeyin oldum.
Söylesene ben gerçekten senin neyin oldum? ...

Sesin hep uzaklarý çaðýrýyordu, ben üstüme alýndým, sana geldim.
Bilseydim, bana ait olmayan bir sesleniþi böylesi sahiplenir miydim?

Simdi birkaç bin asýrlýk aþk kaldý avuçlarýmda. Sadece bir kaç gün yaþanan.
Kalbime henüz söyleyemedim uzak oluþunu. Öðrenirse acý çekmesinden korkuyorum...
Seni halen benimle biliyor.
Uzaktýn! Sevdamýn yokluðuna alýþabilirim belki ama sesinin uzak yollarýn
sonunda olmasý acýtýyor içimi. Çocuksu düþlerin en büyük silahýndý.
Onunla vurdun beni. Ama en acýsý çocuk, unutulmak.

Söylesene unutulmak kime yakýþýyor?
Ya da acýmasýzca unutmak.

Merak etme, üstüne giydirmedim bu duyguyu, unutulmayan olmak
sende daha güzel duruyor... Görüyorsun iste ihanet etmiyorum..
Benim kýrgýnlýðým sana deðil, aþka. Bakma böylesi sitem ettiðime..
Asi ruhum isyanlarda yine bu gece. Kolay deðil biliyorum seninle olmak.
Benim baþkaldýrýþlarým sana deðil aþka. Sakýn sen üstüne alma...

Sevgilim.
Sosyal Medyada Paylaşın: