İnsan Yaratan Vızıltı

benim dünyam dedi uykulu elleri ile
benim dünyam bu
duru bir yumuþaklýðý istemem

hiç bir þey söyleyemeden rehaveti çekiþtirdi
ulu sesler aradý kendiliðinden sürüklenen
yeþil yapraklar solmadan koþtu
yeni yollar bulup kýsalmak istiyordu
içinde büyüyen tesellilere

yaþlý taþlarýn yer deðiþtirdiði düþü sýktý
yaðmurun yalvardýðý rüzgarlara
ürpermeyi sordu ýslýklayarak
buluþmayý denedi karanlýklar boyu
beyaz ruhlara

gergin su damlalarý bulut sancýlý
tepelerin kayýrýldýðýný sanýyor yamaçlar
oysa belirgin ufuk sülietini yitirmek üzere doruklu biçim
doðrusu kaçmak kafa içi seslerden
sorunsuz patikalar çýkmazýnda
bilgeliðin yalancý ateþini atmak
ve ýsýnabilmek þafaða kadar arzum

hafif bir tanrý ve sabah tan
tenimin ilk cemrelere dokunuþu
gölgesiz renkler aralýðýnda kuþ çýðlýklarý
kelebek dönüþleri
ve insan yaratan výzýltý

ey kalbim
geçti ve bitti her þey
soyundu karanlýklar vehmini
kalmadý bir þey.











Sosyal Medyada Paylaşın: