ayrýlýk yaðdý yine akþamýn üzerine bütün aðýrlýðý ile ben ise sený seviyor acý cekiyor öfkeleniyor þiirler yazýyordum yalnýzlýðýma gonderiyordum ardýndan aþk ve nefreti, gidiyordun arkana bakmadan
þimdi sensiz, mahkum olma zamaný tek baþýna, sensiz zincirlerine aðlayan çaresizliðine gözyaþý yaðdýran mahkumlar gibiyim artýk
gün batarken güneþin üstüne yaðýyor gözyaþlarým damlalarý ýslatýyor aþkýmý zaman duruyor o anda gece ölüyor ýþýklar arasýnda