artýk ýþýðýný salmýyor üstüme yorgun,yorulmuþ güneþ artýk dönmüyor medet duraðýnda gün sayan ölüm sayacým atlý karýncalar gibiyim kimsenin gelmediði kuytu bir yerde bekleyen vede taþtý taþacak çift göz bebeðimden yüreðime
daha dün çýrpýndý durdu karabulut arasýnda ölüm þimþeði
ilmeyi boynum da görüyorum anýlarýmý sa ! albümler de eriðik ve solgun
hani ak güvercinlerim vardý ya..? çýrpýnýrken avuçlarým da karaburçak kümesin de doyurduklarým þimdi ser, þimdi sefil...!
her kirpik bir saðýnak taþýr kimi hüngür döker avuclarýna kimi için akýtýr, sýzlayan kendi.vicdanýna
eðer kesmiþse dört yanýný illetlik kanser geçit vermiyorsa ölüm döþeðinde ki Azrail bilki ecel teridir kendi göz yaþýna da boðulan hýçkýrýk la el ele
bir siren sesinin ardýnda kalan o telaþ o nefessiz can, çaresiz dermandýr beklenen çaresiz ölümden gayrý !
yine/de umudunu yitirmeðen yürekli yaþam direnci
Kadir Haktan Türkeli
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kadir Haktan TÜRKELİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.