Durakta Bekleyen Yolcu

Sessizliðin kol gezdiði saatlerdeyim
Serin esiyor,
Karanlýðý yýrtýp, tenime deðen rüzgarý
Ýçime çekiyorum, arýyorum kokunu
Umutsuzca
Yok kokun, yüzüme çarpan saçlarýn yok
Kapattým gözlerimi, suretin orda
Gülüþün güneþin kopyasý, sýcacýk
Bakýþlarýný özlemiþim, kokunu da
Mahsene mi gizledin beni
Yoksa çatý aralýðýna, sandýða mý
Hiç uðramýyor sesin
Küf kokusu dolu her yaným, kokun karýþmýyor
Kilitlediðin sandýðýn anahtarýný kaybettin mi ne
Hiç açmýyorsun, görmüyorum gözlerini
Belli ki vurduðun kalbin,
Ýþlediðin cinayetin farkýnda deðilsin
Haberin olsun, faili meþul deðil bu
Ben yargýlayamasam da yargýlarlar seni,
Yok etmedin ki þahitleri,
Seni tanýyan herkes benle;
Duyu organlarý mahallesi sakinleri.
Yaþadýkça, seni hep fýsýldayacaklar.
O kadar aþinaki sana,
Zaman bile çaresiz
Kendimi gördüm aynada, ne tuhaf
Durakta bekleyen yolcuya benziyorum
Gece gibiyim, soðuk ve ürpertici
Bir umut belki gözün iliþir bu mýsralara
Duraða geliverirsin.
Gideriz beraber, gül bahçesine

Ýzzettin AKYAPI
Sosyal Medyada Paylaşın: