ÇOĞALIRKEN ACILARIM
Yýllarýn birikmiþ karanlýðýnda doðuyordu acýlarým
Zaman ölüme sýðýnmýþtý çoktan
Güneþ doðmayý unutmuþtu
Sesim çýkmýyordu
Adým bir simitçinin tezgahýna yatýrýlmýþtý
Ekmek parasý abi kýnamayýn
Belki duvarlara dokunuyordum
Elimle avuçlarýmla
Týrnaklarýmla dokunuyordum
Gözyaþlarýmla dokunuyordum
Yüreðimle dokunuyordum
Ýçim daralýyordu
Bir günahý yýkar gibi
Bardaktan boþalýrcasýna gök patlýyordu suratýma
Bir usta duvarlarý suluyordu
Çatlamasýn
Daha saðlam olsun diye
Yaðmurlarda beni mi suluyordu acaba diye
Ýçimden kendime sordum
Kendime cevap vermeye kendimi bulamadým
Ölümle yaþam arasýna sýkýþmýþ
Günahlarýmdan yumdum gözlerimi
Çürüyen bir bedenim vardý artýk
Gökkuþaðýnýn hiç bir rengi doðmuyor bedenimde
Bendenimin kaldýrýmlarýndan yosmalar geçiyordu
Ellerime dizlerime
Yüreðime basýyorladý
Ayaklarýmýn üzürlerinde duramayan bir karanlýktým ben
Nefesim daralýyordu
Boðazýma kelimelerim düðümleniyordu
Yutkunuyordum
Siyah kelimelerimi
Ýçimi kanatarak
Yýllarýn birikmiþ karanlýðýnda doðuyordu acýlarým
Bir güneþin gölgesi düþüyordu üzerime
Bir depremin enkazýnda kalýyordum
Ve bir karanlýðýn içinde yok oluyordum
Yýllarýn birikmiþ karanlýðýnda çoðalýrken acýlarým
Ýbrahim DALKILIÇ ( 13/06/2013 //16:15 )
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.