sevgiliye !...

Zamansýz yaðan yaðmur gibiydin sevgili.
Hayatýmýn her karesinde,
þimþekler çaktýrdýn yüreðimde.
Gözyaþlarýmý akýttým gidiþlerinin ardýndan.
Meyve veremeden yerle bir ettim filiz veren umutlarýmý.
Mutluluðun adýydý geliþlerin
ve hüznün resmiydi sessiz sedasýz gidiþlerin.
Ben ömrümün en güzel mevsimini,
senin gel-gitlerinde tükettim.
Umudumu harcadým.
Yaþama sevincimi geçmiþin tozlu raflarýna kaldýrdým.
Gülümseyiþim öylesine sýradanlaþtý ki zamanla.
Oysa yüzümde güller açardý ismini andýðýmda.
Þimdi yoksun.
Hem de hiç olmadýðýn kadar yoksun.
Bir zamanlar varlýðýnda tükettiðim benliðimi,
yokluðunda bulmaya çalýþýyorum.
Heyhat!
Ne sen varsýn.
Ne de ayaklarýmý yerden kesecek çocuksu heyecaným.
Buruk bir tebessüm yerleþtirdin yüreðime.
Silemiyorum.
Üzgünüm...
Seni affedemiyorum...

z. a.

07.06.2013
Sosyal Medyada Paylaşın: