Hep sana bakardým, Hatýr sorma bahanesiyle yanýna gider, Gizliden gizliye sana bakardým, Yakalanana kadar, gözlerinin içine dalardým, Yasaklý bir sevdaydý benimkisi, Dokunmayý düþünmem bile yasaktý...
Düþüncem okunursa, hayalim bilinirse, Dile düþmek de vardý, Teneffüs saatlerinden bile kýsaydý zaman, Dar vakitlerde huzur bulduðum, Aynamdýn sen benim, Ýçim mutlulukla dolardý...
Deli dolu bir sevdayý içimde yaþatýrdým, Ýhtiyarlamazdým ama, Sýrtýmda kocaman, aðýr bir tabut taþýrdým...
Aklýmý kaçýrmamak için, Kendimi çok uzaklara kaçýrdýðým olurdu, Hayallerim de, sevgim kadar büyüktü, Herkesten zengindim, herkesten farklý, Tüm iklim, tüm coðrafya benimdi, Evler, yatlar, katlar, arabalar, denizler, göller benimdi. Alemin kralý bendim, Ama bunlarýn hiç birini istemezdim, Hayallerimde bile hep sana bakardým.
Çoðu zaman kendimi bir eþkýya gibi hissettiðim de olurdu, Gözlerine zorla el koymuþum da, Zanlý kovalar gibi, peþime düþmüþlerdi, Sanki tüm gözler üzerimdeydi...
Otobüse biletsiz binen aylak bir yolcu gibi, Her yanýmý ter basardý, Avuçlarýmýn içlerine kadar terlerdim, Ben, terli terli sana bakardým, Yüzüm kýzarýrdý, utanýrdým, çekinirdim, Sen görürdün, ama niye terlediðimi bilmezdin, Açtým, sevgine açtým, Doymazdým, Sen bilmezdin ama, gönlümü hep sana açtým...
Sana çok þeyler söylerdim de, ‘Seni çok seviyorum.’ diyemezdim, Sanki seni kazanmýþým da, Kaybedeceðimden korkardým, Bana ait olmayan bir þeye sahiplenmek duygusu, Heyecan verdiði kadar, acý da verirdi, Bir oyuncaða sahip olmak arzusundan daha þiddetli bir acýydý bu, Hep düþünürdüm, sen de beni düþünür müydün?
Aðzýmý açsam, konuyu açsam, Sana seni çok sevdiðimi söylesem, Bire on bahse girerim, sabaha kadar gülmekten kýrýlýrdýn, Komikti halim, izahý da yoktu durumumun, Seni sevmek, Aslýnda yedi baþlý ejderhaya kafa tutmak gibi bir þeydi, Seni sevmekten korkuyordum, Ama her þeye raðmen seni seviyordum...
Çok kereler kafamdan geçmedi deðil, Çakýr kafayla çýksam aniden karþýna, Desem ki, ‘seni seviyorum ulan, Manyak gibi seviyorum, Deli gibi seviyorum, Mecnun gibi seviyorum, Tut elimden canýmýn içi, uzaklara gidelim.’ Bunlarý düþünmek bile ne kadar güzel bir duyguydu, Devresi yanmýþ, bitik kafamýn sigortasý da bozuktu, Ýçimdeki sesi dinler ve her defasýnda, Seni sevdiðimi bilmeni istemezdim, Çünkü, saygýný yitirmek de vardý.
‘Sevmiyorum’ da diyemezdim. Sana acayip haksýzlýk olurdu, Bu ikilem arasýnda, gidip gidip gelirdim, Sevmeye kararlýydým ama, Dile getirmeye kararsýz kalýyordum, Anlayacaðýn, bunca zaman ne kalbine girebildim, Ne de bu belalý yoldan çýkabildim, Sonrasýnda, iþte böyle bir deli þair olup çýktým, Çýkýþ o çýkýþ, Bir daha da geriye dönemedim...
Þimdi bana ’ baþým belada, gel ’ desen, Yüreðimi ortaya koyarým, Canýmý da, Ýstersen dünyayla savaþýrým, Yalaným varsa namussuzum, Yalýnayak düþerim yollara, Ölümüne koþarým.
Koþarým koþmasýna da, Yüreðim engeller beni, Utanýrým, yüzüne bakamam, ‘Utanma, yüzüme bak!’ dersen ne derim? Altýný ýslatan çocuklar gibi, Sessizce bir duvar dibinde beklerim, Dik de duramam, terlerim, Biliyorum suçluyum, Biliyorum, kutsal emanetine hýyanet ettim, Çünkü ben seni, Ýznin olmadan sevdim...