GİZLİ

Bir “beli” dedim ki, ben benden oldum,
Bilmezdim, içinde belalar gizli.
Serapta gezerken, þarabý buldum,
Ýçtim ki, içinde cefalar gizli.

Baþýmý döndürdü, bade apansýz,
Bir yola sürdü ki, yer yok; kapansýz!
Gitmek yürek ister, dönmek imkânsýz,
Zulmetin içinde Safalar gizli.

“Eli boþ gidilmez” diyorken yâre,
Aþkým müflis etti, kaldým avare,
Çaresiz; umutla ararken çare,
Dertlerin içinde devalar gizli.

Güneþ batmýþ, ay doðmamýþ, yýldýz yok,
Gözler fersiz, zindan gibi, korku çok,
Kalp yerinden fýrlamaya hazýr ok,
Karanlýk içinde Lemâ’lar gizli.

Ýlk baþtaki vahi “oku” emri ya,
“Süleyman kuþdili bilir” dendi ya,
Bu dille konuþmuþ, cümle enbiya,
Sözlerin içinde manalar gizli.

Kýlavuz olunca, Nuru Muhammet, AS
O zaman ortadan kalktý muhannet,
Aþka uþþak etti, bizi her cihet,
Bir gönül içinde semalar gizli.

Dünkü biliþ, bu biliþe uymuyor,
Kör olan görmüyor, saðýr duymuyor,
Zat’ýna erenler varlýk koymuyor,
Fenanýn içinde Bekalar gizli.

Ervahý âlemi geze bilirsem,
Sýrrý ilham olur, sezebilirsem,
Rabbim izin verir, çöze bilirsem,
Yaralýda nice, imalar gizli.

Mayýs 1999



Sosyal Medyada Paylaşın: