ŞU İNSANOĞLU
Birbirinden görür uygunluk baþlar
Doðru söyle, hoplar þu insanoðlu.
Ona inen inse, yarýlýr taþlar
Almaz þifa haplar, þu insanoðlu.
Dilinde kemik yok her yöne döner
Bileði güçlüye çatýnca söner
Zayýfý bulunca tamamen biner
Fýrsat bulur ipler, þu insanoðlu.
Ýçkiye, namaza her gün devamlý
Dinlediðine hep ayný kývamlý
Gördüðüne þartlý bakar, evhamlý
Kalbe hançer saplar, þu insanoðlu.
Keyfince yaþarken günahtan saymaz
Sanýrsýn doðuþtan sarhoþ hiç aymaz
Cezayý gördükçe suçundan caymaz
Ölür, hüzün kaplar þu insanoðlu.
“Allah beni mecbur affedecek” der
Bulduðu lokmayý düþünmeden yer
Kendine yeterli rýzkta, yoktur ter
Yarýn dizden hoplar, þu insanoðlu.
Yaþantýsý olmuþ dini, imaný
Cayýr, cayýr yanar çýkmaz dumaný
Hesaba durunca gevrer dümeni
Akýl baþa toplar, þu insanoðlu.
Hem kadý, hem yargýç ayaktan asar
Etiketli görse torpilden týsar
Dursunî’yi sevmez damgayý basar
Dolsa doymaz küpler, þu insanoðlu.
– 14/06/2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.