Bir sazýna, bir sözüne, Meftun olunca menekþe, Bakmadý hiç özüne. Baharýn büyüleyici rengi de eklenince, Çocuk yüreðiyle delice, Ökseye tutuldu menekþe.
Aðustos böceði bu ya! Sevi dillendirdi umarsýzca, Her bahar, yaz öterdi nasýlsa.
Ne bilsin di su gibi duru menekþe! Kendi yüreðince, Akladý aðustos böceðini de, Her sözüne aktý gitti delice. Sandý ki menekþe, Baharlýk sevdasý sürecek ömrünce!
Aðustos böceði yine yaptý yapacaðýný, Nasýl topraða saldýysa yaðmuru karý! Alevledi menekþenin de yüreðindeki harý,
Menekþe bu, küle dönerken taç yapraklarý, Bir nefes almak istedi, Aðustos böceðinin gözlerine, Çevirdi hercai bakýþlarýný,
Ama nafile, Bu kadarýna bile, Güç yetiremedi menekþe.
Zira çoktaaan çekip gitmiþti, Aðustos böceði kendi deliðine.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nermin Akkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.