oysa dudaklarýn yaðmur sayýklýyor biraz avuntu istiyor çöl kederle gürlüyor kainat oysa bakýþlarýn huzur veriyor kývýrcýk bir ipucuyla susuyor gözlerim bir anlamý olmalý yanyana durmanýn
insanlar ölmekten korkuyor o yüzden telaþ zannediyorlar yaþamý seviþmeyi hüzünle bir tutuyorlar bir fýsýltýya yenilen çýðlýðým sessizlik ve gözlerin baþka hiçbir þey umrumda deðil ömür kafesinden kaçan kuþ usulca kanatlanalým mý o vakit
gözlerin bir orman yangýnýna götürüyor kýþa nisbet sýcak ve ýslaktýr saat gül yapraklarýnýn sonsuzluðu kadar gülümseyen bir þiiri körüklüyor Tanrý uzaklardan kopup gelen kendi sislerimizle herhalde pusluyuz son dereceden oldukça tutkuluyuz biz açken nilüferleri bayýltan dumana saf bir göle dönüþüyor gözlerimiz
an oluyor açýk kalmýþ televizyon seyrediyor parmaklarýn þimdi nereye deðecek gözlerini yumup beklerken boynum an oluyor okþayýþýnla þahsiyet kazanýyor saçlarým biraz daha para der insan sürüleri biraz daha kaþýnýr hýrs eriyen evlerde hamlaþan sevdalar boðuluyor saydamlaþýyor gereksiz lakýrdýlar örtündüðüm kollarýnda þakýyan kalbim der ki biraz daha sokulayým mý sana
hiç bir þiirin kabul etmediði kuru bir mýsra gibiyim sevmenin göletinden bahset bana her sonbahara borcumuzu ödeyip geldik yaza dikenlerin dibinde uyudu bir daha uyanmadý gençlik kar kalýnlýðý kadar hüznü toplamýþken toprak koca bir ülke gibi susuyorken hayat gözlerinden uzandým yaþama bakýþýnda karanfil kokusu
ah ne güzeldir þimdi kýrlar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.