’Ne zaman gülümsemek istesem
Bir þiirle yýkarsýn düþlerimi’
Uçurumlar çaðýrýr beni
Ürperir yüreðim
Sonbaharýn hüznü çöker gönlüme
Anlarým ki sahteymiþ hepsinin yüzü
Gülüþler sahteymiþ
Çocukluðu mu arýyorum
Yeþil çay bahçelerinde
Düþündükçe dünyanýn renklerini
Siyahlar vurur alnýmýn ortasýndan,
Süküta muebbet giyinir
Aðlarým aðladýkça
Sen tadýný çýkarýrken tüm renklerin
Tenimdeki tuz yakar ruhumu
Kim bilir kaç cehennemde çýðlýksýz yandýðýmý
Kaç renkte kanýmýn aktýðýný kim bilir
Mezarlýklardan geçer gölgem
Ellerim kanayýp durur yüreðimin üstünde
Bayramýn bittiði gün gibiyim
Ne þehir tanýr beni
Ne de aynalar
Hayat atýverdi iþte siyahýn içine
Kim bilir kaç deli sevda sýðdýrdýðýmý içime,
Yok þimdi acýlarda gölgesine sýðýndýðým
Yok kolum kanadým
Yalnýzlýðý uyuturken koynumda
Bilirim tutamayacaðýmý yýldýzlarý
Ne zaman gülümsemek istesem
Gece çöker üstüme kurt gibi
Besmeleye sýðýnan dudaklarýmý
Basarken hüzünlü þarkýlar
Mayýs yaðmurlarý gibi yaþlar boþanýr gözümden
Kim bilir sen þimdi hangi þairin bestesindesin
Hangi mesut denizlerin kýyýsýnda
Ellerin avuçlarýmýn saklýsýnda
Gözlerin þubat on dördü
Birikir gözlerimde onca sahipsiz yaþlar
Ne zaman gülümsemek istesem
Yabancý kalabalýklar basar þehrimi
Söndürür ýþýklarý gözyaþlarým
Çektikçe bir nefes sigaramdan
Artar kanamasý içimin
Caným meyhane ister
Oysa kaç yýldýr içmemiþim bir kadeh
Kaç yýldýr konuþmadým kimseyle yüz yüze
Demek sevmek erimekmiþ için için
Demek sonu hüsranla bitmeyen aþk yokmuþ
Bu yüzden yer etmiþ sinemizde hüzün
Olsun sen tadýný çýkar tüm renklerin
Ama unutma
Her gece nice yýldýzlar kayar gökyüzünde