KORKARAK KAYBETMEKTİR AŞK...

Þarkýlar susar, sen baþlardýn konuþmaya.
Tüm þehir gözlerine teslim olurdu ardýn sýra.
Surlar yýkýlýr, bir gül kokusu sarardý dört bir yaný
Ben sebebsiz severdim seni;sebebsizce korkardým sevmekten.
Gözlerimi kaçýrýrdým her gözlerimiz çarpýþtýðýnda.
Öleceðimden korkar derin bir nefes çekerdim içime.
Ýçim dýþým sen olurdu gülümserdim mahçup bir ifadeyle.
Yarýný düþünmeden severdim,Hem yarýndan korkarak...
En iyi bildiðim þeylerde bile tutulur kalýrdým yanýndayken.
Kendimi býrakýr,mahçupça seni izlerdim.
Yasak bakýþlarýn ikliminde seviþirdim sadece seninle.
Martýlara dert yanar, muhabet kuþlarýný kýskanýrdým.
Senle bir baþka güzeldi körfez sanki ruhum karýþýrdý suyuna.
Ufuk çizgisine gözlerin der öyle bakardým doyasýya.
Sonra hafif bir tebessüm savururdum, baþýmý hafifçe eðerek.
Ne oldu diye sorardýn, hiç diye susardým her defasýnda.
Ölümümsün ulan doðumumsun,gündönümümsün,suskunluðum, yürek coþkumsun diyemez
Öylece bakar gülümserdim.
Tüm þehir ayaklar altýnda kalýrdý sen ve ben kalýrdýk baþ baþa.
Yine de tutamazdým elini yanardý sokaklar cayýr cayýr,
sonra taþardý körfez,dev depremler sallardý anakarayý.
Kýpkýrmýzý kesilirdi güneþ,yüzümün sana yakþaþtýðý anlarýmý kýskanýrcasýna.
Kalbim sanki dýþýmda atardý,azat ederdi kafesinden.
Ölürdüm öldüðümü belli etmemeye çalýþýrken bin kez ölürdüm.
Tuz buz olurdu gözümün feri; gözlerine çarpýnca gözlerim.
Büyürdüm þehir küçülürdü bir sen kalýrdýn adýmlarým büyür kocaman olurdum.
Koþar koþar yetiþemezdim sana bir adým adeta evren olurdu, kalakalýrdým oracýkta.
AÞK neymiþ anladýn mý derdim kendimle ilk ve son sohbetimin sonunda
Yutkunarak cevap verirdim ben bana usulca:
ÝNCÝTÝRÝM DÝYE ÖPMEKTEN KORKMAK,KORKARAK KAYBETMEKTÝR AÞK.

Mehmet Kovancý
Sosyal Medyada Paylaşın: