SEN YOKSUN

Geldin...Bir eylül akþamýydý geliþin.
Hava karamýþ, hafif bir rüzgar vardý ve yaðmur sesi.
Geliþinle durmuþtu zaman, rüzgar susmuþ,
Gökyüzü aðlamayý býrakmýþtý.
Gücü yetse, geliþinle güneþ battýðý yerden tekrar doðacaktý.
Kapýdan girmiþ, önce etrafý seyretmiþtin...
Bakýþlarýn, eritiyordu herþeyi.
Ya da eriyen sadece bendim
Bakýþlarýn her ne varsa delip geçiyordu.
Bakamýyordum iþte gözlerine...
Yüzümde bir yanma... Utanmýþtým yine
Vazodaki çiçeklerde dolaþtý ellerin,
Elinin deðdiði yerde karanfiller koktu, güller açtý.
Yine ayný sandalyedesin.
Bir elin çayýnda, gözlerin bir kitap sayfasýnda
Sobada yanan odunlarýn çýtýrtýsý
Arada, gözlerin kitaptan kalkýp bana uzanmakta
Bir hýzla kaçýrmaktayým yine gözlerimi,
Ýçimden geçenleri bilir mi gözlerin, düþlerimi görür müsün?
Özlediðimi hisseder misin?
Seni sevdiðimi biliyor musun ?
Offff...Neden hiç söyleyemedim bunlarý sana?
Þimdi söylesem duyacak, hissedecek, anlayabilecek misin ?
Gidiþin de; týpký bu geliþin gibi...
Bir eylül akþamýydý, zaman durmuþ,
Kelimeler anlamýný yitirmiþ, sus pus olmuþtu her þey.
Gökyüzü aðlamayý býrakmýþ, rüzgar susmuþtu
Bu geliþini yanlýzca ben görüyorum
Ne kadar inkar etse de yüreðim
Artýk; sen yoksun...

Sosyal Medyada Paylaşın: