Annem benim caným anneciðim,
Uzat elini uzun, uzun öpeceðim,
Senin çektiðini elinde göreceðim,
Ayaküstünde durmayý öðreneceðim,
Bir çiçek oldun evinde birden açtýn,
Sevgi tohumlarýný yüreðimize saçtýn,
Þefkatli kollarýnla bize kucak açtýn,
Bizler doyduk ama sen daima açtýn..
Uykusuz kaldýn uzun olan geceler,
Günler göz açýp kapayýnca geçtiler,
Anlatmasan da anlatýyor bakan gözler,
Ýçin evladým der, ama dillerin gizler..
Sýrtýnda taþýdýn, bize yemekler yaptýn,
Bizim için týrnaklarýna çapalar yaptýn,
Ninniler söyleyip, masallar anlattýn,
Küçük olan dünyamýza sevgiler kattýn..
Eve geç geldiðimizde kapýlardan baktýn,
Üþümeyelim diye üstümüze örtüler attýn,
Hastalandýðýmýzda sürekli baþýmýzdaydýn,
Evlatlarýn iyi olsun diye saçý süpürge yaptýn..
Geride kaldý bunlarýn hepsi biliyorum,
Bizler yaptýklarýnla seni imreniyorum,
Geçmiþin izlerini yüzünde görebiliyorum,
Senin verdiðin sevgiyle ömür sürüyorum..
Bir zaman sonra Anne seni anladým,
Bize yaptýklarýný aðlayarak andým,
Bugün seni anýmsayarak yine andým,
Ne zorluklarla bizi büyüktün anladým..
Bizler büyüsek de yinede küçüðüz,
Hiç düþünmeden söyleyen sözcüyüz,
Nasýrlý ellere hürmet saygýyla öpücüyüz.
Anneciðim o günleri hayalle özlüyoruz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.