Meyilim kýrýntýlarýnaydý.
o serçenin gözleri olmasaydý . .
Çýkýp kendi üstümün baþýna
düþtüm kaldýrýmlara
anýmsayamadýðým sebepli sebepsiz
aldanýþlarýmla üstelik
yol özürlü kul zarifi
devrilen duygunun zihin yýrtýðýna saklý cümleler
yýrtýðýna aþikâr bir dille secde ediyorken
kulak ve boyun arasý
tanrýsal bir titremenin paçalarýna saklanýyordum
üstünü bir kaç adýmda düþürmüþ
bir zamanýn teninde yürüyordu tanrýnýn öteki kulu
ya da ben öyle bilmekle meþguldüm…
sonra, birden ardýmý ardýna sürdüm.
avuçlarýmýn çukurunda
týrnaklarýyla çiðnenmiþ hikâyesini üzdüm, tanrýmýn.
kaç defa lokmaladým sorularýmý
yutkunamadým, bilmiyorum.
tenimin dudaklarýnda toplu haliyle akýp giden yabancý hýrsým
ve bir de pulunda salya küfü zarfýmý alýp
adýndaki hýncýma durdum…
sonra bir bir çaðýrdým mahremin gözlerine
hizalar kýrkýna uzanýp
mesafeleri yüzlerindeki ezikliðin kokusuyla savuþtururken
duraksadým…
dilimin tenhasýnda kaç defa sulandým
keþke susaydým ucunda zamanýn dedim
ýslýðýnýn da diþlek bir tanrýyý yitirdim
taþýna bulaþan o tadýn tadýný unutarak
sonra zihnim ayaklarýmý giyindi özrü üstüne
verilen sözün hakkýna
fikrime yaslanmayan kusuruma sýrt verip
aksayan mevsimleri geçip
ruhumu topuklarýma gizledim
zemin aðýrlýðýyla basýlý topuklarým sancýrken kendine
fikrin amaçsýzlýðýna yürüdüm ve yürüyordum
gülen þehir týn duygusundayken
tanrýsý eksik soytarýlar sezdim
biraz daha ezdim baðrýnda büyümediðim þehri.
yüzü gözü kýrpýlmýþ dizlerimin örtüsüne savururken bedenimi
kopuk kirpiklerimi düþürdüm sokaða.
-zihin atlasýndan inmeden kýrbaçlanan fikrim ak saðanýyla yasta
kendini kendine unutturun topuk aðrýsý
emrinde yolcu olmaya baþladým
ve artýk sorgulamýyordum
geçerek geciktiðim güzergâhlarý
.
parmaklarýmý büküp
üstündeki derisini ýsýrýp çukuruna salýverdim.
ardýnda býraktýðý seyrek rüzgârý dolduruyorken ciðerime
sinsi bir üþüme olup zarif, ince biraz da sakin
ama derin bir sýyrýkla öpüp öldürüyordu iblislerimi
adým adým yol beslerken, bitiyor, bitiriliyordum.
sözümün yol baþlarýna saklanýp diþlerime süzülen
boðazý kesik bir baðýrýþ peyda oluyordu bir den
sol veya sað diye hüküm bekliyordu
gözümün ferini fes ederek
sonra damaðýný kazýp yükünü soluma atýyordu
saðým
boþaltmak için içinin içini
. ama telaþýn yolu bitiyordu.
basýlacak zemin dur diyordu bana.
bir süre dur yabancý
aðlak adýmlarýný çek tenimden
ve düþüncesinde kararlý olduðu ihtimalini sezerken
biz aldanmýyoruz
ve kendi tenime eziyetim devam etsin diyorum
zihin hevesinden alý koyunca kendini
sýyrýlýyor bütün yavru iblisler týrnaklarýmdan
ve artýk ardýn gözükmüyor
üstelik bir dediðim bir dediðime zulüm ediyor
ve aðrýsýna mecburi bir dönüþ baþlýyor
elimde elde edemediðim bir ben
bir de sen ile kuþkulanýyoruz
ve aþk neydi diyorsun içimin küçüðüne
sesim hýrpalayýp fikrimi o kurcalanan þehri gösteriyor
ve parmaklarýmýn ucunda yaðmur baþlýyor
yaðan her yaðmur aþk dedirtiyor
ve zihnimi týrnaðýma giydirip topluyorum
ve biliyorum kýrýntýlarýnda sen varsýn her yaðmurun
Sonra güneþ geliyor baþucuma
üstünü açýk býraktýðým þuuruma
hatlarý içinden çekilmiþ
yarým bir yapraðýn
zemindeki eðimine özenip
kuruyup kalýyorum
sen gidiyorsun
bu yol baþaramadan bitiriliyor
bu kadar karar sýzýsý gezinirken insani hükümler arasýnda
onca gülücükten birinde yaþýyorum
-þimdi kendimi anlata bildiðim yerdeyim
ama anlamsýzlýðým kolumda ve sýrýtýyor
-her þeyi unutarak tekrar tekrar baþladýðým
bu yolun binlercesinde ayný koku var
bir de yokluk giyinen yaþamlar var.
ruhumla gezinen yaþamýn sürekliliði sürdürürken soluðunu
kuþkusuz ve korkusuz gelip yüzümde barýnmaya çalýþýyor
sonra var ile yok ikiye bölüp
kendini burun kýllarýmla uzayýp býyýklarýma karýþýyor
yüz kýlýfýmý alýp ellerime
kýrýþtýrýp kýrýþtýrýp kesilesim var diyorum kendimden.
üstelik yaþam çekiþen yokluðu sefilleþen yanýmdan.