HÜZNÜNÜ DÜŞÜRDÜ

Hüznünü Düþürdün

üþüyorum, ellerimi koyacaðým ceplerim nerede,
duvarlarla ördüðün bu koca þehirde.
her yerine sinmiþ tüm kokularýnla,
hüznünü düþürdün tüm þehre kapatarak gözlerini.

býrak, koksun yamaçlarýnda açýlan güllerde,
aldýrma yaðarsa yaðsýn yaðmur ve kar.
üþümem bir daha zaten zemherindeyim,
yalnýzlýða kapattýn kipriklerimi,hüznün düþtü gönlüme.

aþkýna kimler þehadet etsin,istersin,
yermedimi duvarlara mýhlanan yalnýzlýðým.
gecenin feryadýna karýþan feryadýma,
hüznün düþmedimi yalnýzlýðýna kapayýnca kirpiklerini.

güneþ mi yaðmalý gözlerime,kar mý, yaðmur mu,
sevdalarmý yeþermeli gönlümde sen var iken.
feryatlarým türkülere eþ mi olsun duvarlara,
yalnýzlýða kapattýðýn kipriklerinden gönlüm düþerken hüzün.



Atilla Durukan


Sosyal Medyada Paylaşın: