BAHÇEMDE Kİ AĞAÇA

bir bahar daha geldi
sen yine çiçeklerini açtýn
etrafýna gülüçler saçtýn
ben bu baharda
yalnýz kaldým
sen gibi çiçekler açýp
gülüçükler saçamadým
gözümde yaþlar aký verdi
içimi hüzün korku sarý verdi
saðýma bakýyorum kimse yok
soluma bakýyorum kimse yok
arkam alabildiðine ýssýzlýk
önüm yol göstermeyen karanlýk
sanki ikisi birbirine kardeþ olmuþlar
ýssýzlýk diyorki seni terk etmem
karanlýk diyorki
sana aydýnlýgý göstermem
çýldýrýyorum baðýrýyor çagýrýyorum
ama nafile
ýssýzlýktan sesimi duyaçak
karanlýktan beni göreçek
kimseler yok etrafýmda
ve oturup sessiz sessiz aðlýyorum
güçüm ançak gözyaþlarýma yetiyor
baþýmý kaldýrýp tekrar sana bakýyorum
sen yeþillkler içinde
çiçeklerini açmýþ etrafýna dimdik bakýyorsun
ben bundan alýnýyorum
neden öyle bakýyorsun ki
sende solaçaksýn yalnýz kalaçaksýn
altý ay sonra
seninde etrafýnda
ýssýzlýk ve karanlýk hakim olaçak
yok yok
sen gururlanmakta haklýsýn
sen yine bir altý ay sonra
çiçeklerini açýp etrafýna gülüçükler saçaçaksýn
ben ise altý senedir gülemedim
bak yine baþýmý önüme eðdim
ellerimin tersi ile gözyaþlarýmý sildim
çaresizliðin çareside
gözyaþý olsa gerek

FERHAT ÖZTÜRK (AðlayanGönül)






Sosyal Medyada Paylaşın: