kader

kokunu çalmýþým senden

ellerim,yüzüm sen içinde

sen sen diyen dilim lâl

kader.



halbuki biz, seninle ellele yürümeliydik

geçmeliydik bütün rýhtýmlarýndan istanbulun

fakir bir keman çalmalýydý sokak arasýnda

yaslanýp sevdaya dinlemeliydik

gülümsemeliydin beni gördüðünde mesela

yüzünde nisan pembeliyi olmalýydý



biz, seninle

kaybetmemeliydik

ortaköyde içilmemiþ çaylarýmýzý

yürüyemediðimiz o kaldýrýmlarý

söylenmemiþ sözlerimizi

yitirmemeliydik





bir istanbul maviliði de soldu

vuslat yine gece

unut dedin giderken

halbuki;

kalan ben

eksilen sen


kader..
Sosyal Medyada Paylaşın: