Aþkýn þehre yalýnayak süzüldüðü vakitlerde Yorgun bir sevdayý yolcu ediyordu yüreðin..
Hep bir virgülle noktalanýyordu sözlerin Yapýþkan bir can yanmasýyla Kalbini baðlayýp paslý mengeneye sýkmak istiyordun Parçalarcasýna
Günlerine yamanan yýldýzlara da aldýrmýyordun Küskün madenciler deþiyordu çünkü beynini Lavlar can evinde sürgündeydi Ama nasýl da gidilesiydi yollar Oysa kalleþti adýmlarýn Uzandýðýn daðlar çok ötedeydi
Yine de Hiç kimseden öðrenemezdin Sancýlara umut giydirmeyi Sonu dipsiz beklemeyi Aðlar adým gülmeyi Ve hiç kimse öðretemezdi sana biliyorsun Böylesine derin böylesine keskin Aþk denilen o kelimeyi
Artýk bütün olanlarý yaþanmamýþ farzediyordun O sana daha yeni gelmiþti halbuki Sen gidiyordun
Þimdi bir ok iþaretidir dilin Gösteren þimdiden gerisini Ya da bir yanýlgý kadar ilerisini Resim ortada Sen getir gerisini..
Sosyal Medyada Paylaşın:
izmirim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.