umut etmek öldürür insaný olacakmýþ gibi beklemek olmayacaðýný bile bile Tanrý ettirir mi derler insana duayý bahþetmeyecekse kendinden bir parçayý
umut etmek öldürür insaný içten içte dilde hep bir tebessüm belki diye diye belki bir gün...
umut etmek öldürür insaný son nefesinde dahi her kapý vurulduðunda her huzursuz telefon çalýþýnda sesi için nefesi için inatlaþýr yaþamakla
umut etmek öldürür insaný oysa ölmesi en güzeli belki acýsýz ziyansýz zayiatsýz iki melek iki kolunda en çok arkada býraktýðý bedeni iyi hissettirir kendini belki kim bilir hakký kalmýþtýr üstünde hüzünler güzelinin mahþer kalabalýðýnda...
Pek söylenecek birþey yok artýk. Ben gidiyorum sen kalýyorsun renkli düþlerini yaþadýðýn hayatýnla baþbaþa. Bedduam yok asla ama benim kaderimi yaþatýyorsan her kimseye hakkýmý helal etmiyorum bunu da böyle bil...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bykush Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.